Woestijnbuizerd ( Parabuteo unicinctus )
De woestijnbuizerd leeft in de halfopen laaglandgebieden zoals boomsavannes en halfwoestijnen van de zuidwestelijke Verenigde Staten tot Chili en Centraal-Argentinië.
Het is een middelgrote roofvogel.
Qua grootte ligt hij tussen een slechtvalk en een roodstaartbuizerd in.
De lengte bedraagt 46-59 cm en de spanwijdte bedraagt 103-120 cm.
De vrouwtjes zijn ongeveer 10% groter dan de mannetjes.
Volwassen mannetjes wegen 546-850 gram, terwijl de vrouwtjes 766-1633 gram wegen.
Ze hebben een donkerbruin verenkleed met kastanjebruine veren op de schouders en de poten.
Op de buik en de borst zitten bijna crèmekleurig plekken.
Opvallend zijn de witte veren aan de basis van de staart.
De lange, sterke snavel is geel aan de basis en is aan het einde lichtgrijs tot donkergrijs.
De poten zijn lang en geel van kleur. Jonge vogels zijn veel lichter van kleur.
Omdat deze soort op grote prooien jaagt hebben ze grotere en sterkere poten, met lange klauwen en een grotere haaksnavel dan de meeste andere roofvogels van dezelfde grootte.
Qua lichaamsbouw en jachttechniek komt deze soort eerder overeen met de haviken.
De Engelse naam Harris Hawk suggereert (onterecht) dat de woestijnbuizerd daarmee meer verwant is.
Woestijnbuizerds jagen in groepjes onder leiding van een oudere ervaren vogel op allerlei dieren: hagedissen, middelgrote vogels en zoogdieren tot de grootte van een volwassen konijn.
De prooi wordt gevangen vanuit een lage glijvlucht of door stootduiken vanaf een lage uitkijkpost.
Omdat deze vogels samen jagen kunnen ze ook grotere prooien aan tot 2 kg zoals Amerikaanse blauwe reigers, echte hazen en kalkoenen. In het noorden vormen woestijnkatoenstaartkonijnen met een gewicht van 800 gram de favoriete prooi.
Wat woestijnbuizerds uniek maakt is hun sociaal gedrag.
Ze leven in familiegroepen van 2 tot 7 dieren en jagen samen, vergelijkbaar met een roedel wolven.
De groepjes hebben een hiërarchische structuur met aan de top een volwassen dominant vrouwtje, gevolgd door volwassen mannetjes en daarna de jongen van voorgaande jaren.
De jongen van het vorig jaar blijven bij de ouders, om te observeren en te helpen met het voederen van het nest jongen van het volgende jaar.
De woestijnbuizerd heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar de indruk bestaat dat de woestijnbuizerd (in het wild) achteruitgaat.
Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar).
Om deze redenen staat deze buizerd als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.